Het zal een maand of vijftien geleden zijn, dat ik volledig van slag was, bij het horen van “In Between”, de debuutplaat van de piepjonge harmonicaspeelster Ariel Bart, waar ik voordien nooit van gehoord had. Vandaag mag ik opnieuw van mijn paard donderen, want opvolger “Documentaries” is niet minder straf, integendeel. En hoewel ik in de tussentijd voldoende de kans heb gehad om te kunnen genieten van de muzikaliteit en de virtuositeit van de nog altijd jonge vrouw, word ik ook deze keer flink gepakt door de maturiteit, die de plaat uitstraalt.

Op een uitzondering na, is ze gemaakt met dezelfde bezetting als haar voorganger, al springt de samenwerking met land- en stadsgenoot Itamar Borochov toch bijzonder in het oog. Naar ik uit de bijgevoegde perstekst begrijp, wilde Ariel een poging ondernemen om te documenteren wat er met haar gebeurt, naargelang ze zich in deze of gene gemoedstoestand bevindt: zij leeft, net als ongeveer iedereen, in een voortdurende afwisseling van lichte en donkere momenten, en we zitten wellicht allemaal weleens in een conflictsituatie, waarin we vaststellen dat hoe we ons voelen niet per se hetzelfde is als hoe anderen ons zien. De onzekerheid, de twijfel over de (mogelijke) waarachtigheid van wat mensen uit onze omgeving ons zeggen of vertellen…

Dat heen- en weer gewiegd of geslingerd worden tussen licht en donker, wit of zwart, vreugde en verdriet…wordt hier muzikaal vertaald in negen composities, die titels meekregen -al dan niet veelzeggend- als “Between Light and Shadow”, “Time is Blind”, “The Lonely Man of Faith”, “Six Souls Left” of “Teardrop”. Dat zijn in casu allemaal erg doorwrochte stukken geworden, waarin Ariel laat zien en horen wat ze vandaag betekent als componiste. Als muzikante kenden we haar al een beetje, maar de manier waarop ze in de partituren plaats inruimt voor de andere vijf instrumenten, vind ik behoorlijk indrukwekkend. Dat levert momenten van intens samenspel op, waar wijlen Toots Thielemans zonder twijfel met veel plezier naar geluisterd zou hebben. De vijf minuten van “Six Souls Left” kunnen volstaan om iedere luisteraar daarvan te overtuigen.

Ik kan dus met de nodige gemoedsrust de slotregels herhalen van wat ik over de vorige plaat schreef: er staat Ariel Bart een heel grote toekomst te wachten. Helaas brengt haar komende lanceringstournee haar niet meteen naar onze contreien, maar het is een kwestie van tijd voor ze op alle grote podia zal staan aan onze kant van de wereld. Wat een plaat alweer !

(Dani Heyvaert)